Ben
senden önce ölmek isterim.
Gidenin arkasından gelen
gideni bulacak mı zannediyorsun?
Ben zannetmiyorum bunu.
İyisi mi, beni yaktırırsın,
odanda ocağın üstüne korsun
                    içinde bir kavanozun.
Kavanoz camdan olsun,
şeffaf, beyaz camdan olsun
                    ki içinde beni görebilesin...
Fedakârlığımı anlıyorsun :
vazgeçtim toprak olmaktan,
vazgeçtim çiçek olmaktan
                        senin yanında kalabilmek için.
Ve toz oluyorum
yaşıyorum yanında senin.
Sonra, sen de ölünce
kavanozuma gelirsin.
Ve orda beraber yaşarız
külümün içinde külün,
ta ki bir savruk gelin
yahut vefasız bir torun
bizi ordan atana kadar...
Ama biz
o zamana kadar
o kadar
karışacağız
ki birbirimize,
atıldığımız çöplükte bile zerrelerimiz
                                     yan yana düşecek.
Toprağa beraber dalacağız.
Ve bir gün yabani bir çiçek
bu toprak parçasından nemlenip filizlenirse
sapında muhakkak
iki çiçek açacak :
                    biri sen
                    biri de ben.
Ben
daha ölümü düşünmüyorum.
Ben daha bir çocuk doğuracağım.
Hayat taşıyor içimden.
Kaynıyor kanım.
Yaşayacağım, ama çok, pek çok,
ama sen de beraber.
Ama ölüm de korkutmuyor beni.
Yalnız pek sevimsiz buluyorum
                                bizim cenaze şeklini.
Ben ölünceye kadar da
bu düzelir herhalde.
Hapisten çıkmak ihtimalin var mı bu günlerde?
İçimden bir şey :
                  belki diyor...
                                       
                                                Nazım Hikmet Ran

 Şiirin tamamını ve videosunu  '' derlemelerim '' de bulabilirsiniz...
         
                                        
..........................:::::::::::::ANKARA::::::::::::::...........................




Akşamüstü hüzün çöker 
Ankara’nın çehresine 
Işıkları çabuk düşer 
Evlerinin perdesine 
Benim derdim bana yeter 
Behey hatıralar, behey sevdalar. 
İlk, orta ve liseyi küçük bir şehirde, 
Yüksek okulu Ankara’da okumalı insan 
Einstein’ı, Georges Politzer’i Ankara’da öğrenmeli 
Öğrenci yurdunun kapıları kapanırken anlamalı Nazım Hikmet’i 
Dost dost diye nicesine sarılırken insanlar, Sakarya’nın esmer 
yüzünü görmeliydi Aşık Veysel. 
Daha ağır çalınmalı misket, halaylar susmalı 
Konsoloslukların güvenliği  sağlanmalı 
Eskortlara  yol açılmalı meclis kavşağında 
Perişan olmalı kredi yurtların harç kuyruğunda 
Akşam da “haraca bağlmalı Beytepe Öğrenci Yurdu’nu” 
Sonra utanmalı, arkadaş olmalı “zengin  çocukları”yla 
Cuma geceleri öğrenci sokağında bir meyhaneye gitmeli, otobüs bileti 
garantiye alınıp, kalan paranın ¼ ’üyle bira içmeli, sonra da iki adım 
ötede bir çorbacıya dalmalı, az çorba söyleyip iki ekmek yemeli 
“ İşçiler, memurlar, öğrenciler Ankara’da  yürümeli” 
Alış veriş yapmalı daha sonra, sinemaya gitmeli 
Ve Ankara’da aşık olmalı insan.Okul bitince de çekip gitmeli, 
bir daha da dönmemeli.